tag:blogger.com,1999:blog-4796354454896462580.post6233639257251607589..comments2024-03-29T10:38:24.286+03:00Comments on Hiçlikte Bir An: Sıkıntı - Huzur - UmutNalan Yılmazhttp://www.blogger.com/profile/05118547507294570510noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-4796354454896462580.post-87277785677858977402012-03-18T21:19:53.772+02:002012-03-18T21:19:53.772+02:00Sayenizde yalnızlığımla kalabalıklaştım. Melankoli...Sayenizde yalnızlığımla kalabalıklaştım. Melankolik miyim bilmem ama, bu sayfalarda kendimi buldum. Yani kendini bulamamanın sanatını:)Melankolinin iyi bir şey olduğunu bile düşünmeye başladım. Sanatçının beslendiği, hayata karşı gibi duran hayat damarı sanki.Bu hal, sanatçı olamasamda bir gün benimde bir şeyler üretmeme vesile olan bir hale dönüşür umarım. Ben de melankoliğim demek, belki de sanata saygısızlık bile olabilir diye düşünmekteyim. Bir kalitesi olduğunu anladım sayenizde.<br />Yazıda bahsedilen sıkıntının kaynağına şöyle bakıyorum artık. Var olmak için çok çaba sarf ettim. Var olmaya çalıştıkça bir şeyler ters gitti. Adem'in adına takılı kaldım sonra. 'YOK'. Yokluktan gelen bir şey var oldukça olabilir miydi acaba? Mayasına, imalatına tersti. Öz'üne döndükçe, yokluğunu, hiçliğini gerçekten fark edebildikçe varlık içinde darlık, yerini yokluk içindeki bolluğa bırakıyordu sanki. Var olmanın dayanılmaz ağırlığı, yok olmanın dayanılır hafifliği. Tabi yazması yaşamasından kolay her zamanki gibi. Bunu fark edebildiğim için bile mutluyum artık.<br />Sanırım tüm melankolikler, bu bilgiyle evrene gönderiliyorlar. Bunu hatırlamaya çalışıyorlar, görünene uyum sağlayamadıkça yalnız ve yalnış olduklarını düşünüyorlar. Belki de tam olması gereken noktadalar.. Sevgilerimle. NihanAnonymousnoreply@blogger.com